Σήμερα καθώς οδηγούσα από τη μία δουλειά στην άλλη -Άλιμο, κέντρο, Αργυρούπολη, Κηφισιά- όπως κάθε ημέρα άλλωστε, παρατηρούσα όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπέρναγα μπροστά μου έναν-έναν.
Περπατούσαν αμέριμνοι, ο καθένας με τις δικές του σκέψεις και δουλειές αντίστοιχα, άλλος βιαστικός άλλος νωχελικός, όλοι όμως με το ίδιο απλανές βλέμμα. Το ίδιο και εγώ μέσα στο αμάξι μου.
Σκέφτηκα τότε πως αυτό που μας χωρίζει δεν είναι το τζάμι του αυτοκινήτου μου, η διαφορετική εργασία ή τόπος διαμονής τους, αλλά ο χρόνος. Ο χρόνος που βασανιστικά λείπει από όλους μας.
Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό μας και αυτό το ίδιο που μας χωρίζει: ο χρόνος που δεν διαθέτουμε όχι απλά για να γνωριστούμε, αλλά και έστω να χαιρετηθούμε από μακριά.
Σκέφτηκα, επίσης, ότι ο χρόνος είναι πράγματι αυτό το μοναδικό ένα που κανείς μας δεν μπορεί να αγοράσει όσα χρήματα κι αν έχει, σε όποια βίλα και αν διαμένει, σε όποια πισίνα κι αν κολυμπά. Όποια εξωπραγματικής τιμής κρέμα κι αν φοράς, ο χρόνος αφήνει ανελέητα σημάδια πάνω μας. Εξάλλου, ποιά κρέμα να βάλεις για όσα σημάδια αφήνει στην ψυχή σου; Αναμνήσεις καλές ή κακές δεν απωθούνται ούτε με όλο το χρυσάφι του κόσμου στα πόδια ψυχαναλυτών ή νευρολόγων.
Ο χρόνος, όμως, όχι μόνο δεν αγοράζεται, αλλά και δεν επιστρέφεται σαν άλλο ανεπιθύμητο προιόν με κάρτα αλλαγής. Όσα κάναμε, χαράχθηκαν, έγιναν, και ο χρόνος αμείλικτα τα σφράγισε χωρίς δικαίωμα να τα "αγοράσουμε"πάλι. Μετανιώσαμε ή όχι είναι ένα θέμα παντελώς άνευ σημασίας, και η όποια συζήτηση σχετικά γίνεται ακαδημαικά, μεταξύ τυριού και αχλαδιού.
Ο χρόνος δεν εξαγοράζεται, όσες θυσίες και να του πρσφέρεις, για το μέγα ψέμμα που "πουλά": κανένα λάθος δεν μαθαίνουμε από τον χρόνο.Ερωτευόμαστε ξανά τους λάθους ανθρώπους, ψηφίζουμε ξανά τις ίδιες δικτατορικές κυβερνήσεις, οδηγούμαστε ξανά στους ίδιους πολέμους. Η ρίψη χημικών στη Χιροσίμα καθόλου δεν εμπόδισε τη νέα ρίψη χημικών στη Συρία.
Μας πείθει, λοιπόν, ο χρόνος να τον εμπιστευτούμε, ότι τάχα θα μας γλυτώσει από τα ίδια σφάλματα, και είναι ο ίδιος που μας ρίχνει ξανά στα ίδια.
Αυτό και μόνο καθιστά τον χρόνο τόσο ακριβό: όχι μόνο δεν πληρώνεται, αλλά ούτε και εξαγοράζεται άσχετα με ποιό αμάξι έτυχε να οδηγάς, ή με ποιά παπούτσια έτυχε να κυκλοφορείς. Ο χρόνος μας τοποθετεί όλους στο ίδιο έδαφος.
Δεν έχουμε, λοιπόν, χρόνο να γνωρίσουμε τους ανθρώπους, κι αυτό είναι το πιο απρόσιτο αγαθό που ξέρω μέχρι τώρα. Σαν μια δερμάτινη τσάντα που δεν θα αποκτήσω ποτέ, ένα ακριβό εξωτικό ταξίδι που ποτέ δεν θα πάω, ένα υπερπολυτελές εστιατόριο που δεν θα δειπνήσω ποτέ.
Ο χρόνος που αμείλικτα μας κάνει να "τρέχουμε"χωρίς να μπορούμε να σταθούμε για ένα "γεια"είναι το πιο ακριβό, απρόσιτο, μη εξαγοράσιμο πολυτελές αντικείμενο που αφορά όλους μας με τον ίδιο αντικειμενικό τρόπο: κάτω από αυτόν είμαστε όλοι άνισα ίδιοι και άδικα ίσοι.